Sözlerimi kaybettim ... İçimden geçenlerin dışarıya çıktığı köprünün gişelerinde çevirmeye takıldım ... Anlatamadım , aktaramadım asıl düşündüklerimi ... Kelimesiz kaldım , üşüdüm - terledim , heyecanlandım - sakinleştim , dalgalandım - duruldum ; hepsini birkaç saniye içinde yaşadım dün ... Nedir seni bu kadar anlamlı kılan acaba ? Nedir sözlerime el koyabilen gücünün sırrı ? Nedir sabahın 6'sında bana bunları yazdıran ; gözlerime bir damla uykunun bile girmemesi için çırpınan özelliğin ? Neden özelsin ? Neden her Ortaçgil dinlediğimde , aklıma her Cohen düştüğünde senin de siluetin yansıyor gözlerimin tam önüne ? Soru sormaktaki ustalığımı bağışla lütfen ; zaten cevaplamakta da bir o kadar amatörüm ... Bildiğim küçük bir sır var , o da aslında bu soruların cevabı ... Amatörüm cevaplarda , çünkü beş soru işaretine karşı bir nokta koyabiliyorum , ve öyle ki her sorunun cevabını tek kelimeyle cevaplayarak amatör kalmaya devam ediyorum ...
Bu durumu "seviyorum" ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder