Bugün Bertolt Brecht düştü aklıma. İdeolojisiyle, dünya görüşüyle, duruşuyla falan değil. Sadece şiiriyle. Tek bir şiiriyle üstelik. "Dört Aşk Şarkısı" ... Birileri vardı bir zamanlar, bana neşe verirdi. O an işte tam o an şimdi ölebilirim derdim. O an gidebilirdim ; ne fark eder ki, nasılsa en mutlu anım o olurdu. Var olup olmadığından bile emin olmadığım bir başka boyuta geçerken mutlu olurdum... Hep öyle hatırlanırdım , sonsuza dek öyle hatırlanırdım ... Sonra gün gelir o kişi yaşlanırdı, hayatında başka biri olurdu ; başka bir kimseye seni seviyorum derdi ; başka biri onu bulurdu her sabah uyandığında yanında . Ben de izlerdim tüm bunları elimde bir şişe şarabımla o tepenin yamacından ...Güzel hayallerdi bunlar. O zamanlar bu şiir aklıma her düştüğünde gülümserdim. Yıllar önceydi ... Şimdi ise , neyse ...
Dört Aşk Şiiri
-I-
Senden ayrılıp sonra
Kavuşunca bu büyük güne
Gördüm, görmeye başlayınca
Herkesi neşe içinde.
Ve o akşam vaktinden beri
Bilirsin ya, hangisi
Dudaklarım daha bir güzel
Ve ayaklarım daha bir çevik şimdi.
Daha yeşil ağaçlar dallar ve çimen,
Duyumsayınca böyle
Ve su daha hoş serin
Üstüme dökününce.
-II-
Bana neşe verince sen
Düşünüyorum da bazen:
Şimdi ölebilirim diyorum işte
Ve hep mutlu kalırım böylece
Ta sonsuza dek.
Sen yaşlanınca sonra
Ve hatırlarsan beni
Görünürüm yine bugünkü gibi
Ve bir sevgilin olur senin de
Hala gencecik biri.
-III-
Yedi gülü var dalın
Altısını yel alır
Biri kalır geriye
O da bana adanır.
Yedi kez çağırırım seni
Altısında gelme kal
Ama yedincisinde söz ver
Tek bir sözcükle gel.
-IV-
Bir dal verdi sevdiğim
Üstünde sarı yapraklar.
Yıl desen,geçer gider
Sevdaysa yeni başlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder